In deze stad is er altijd geluid. Altijd.
Buiten hoor je verkeer, toeterende auto’s, sirenes, vogels, honden, mensen en ga zo maar door. Binnen hoor je ook van alles. Dat laatste ben ik niet gewend. Als ik in Utrecht in mijn huis was hoorde ik bijna niets. Hier daarentegen is nooit echt stil.
We hebben een kachel die sist en aanspringt als de stad New York wil dat hij aanspringt. Ook als het niet echt de temperatuur daarvoor is. Naast dat deze kachel sist. Heeft hij af en toe ook tikkende geluiden of een dof geluid. Ik kan er bijna een mixtape van maken.
Ook horen we de persoon boven ons lopen en horen de onderburen ons lopen. Allemaal geluiden om aan te wennen. Ik was bang dat dit nooit zou lukken, maar na een paar weken hoor je het bijna niet meer. Op één geluid na…
Elke ochtend precies om 7:00 uur gaat de wekker van de bovenburen, maar niet alleen om 7.00 uur ook om 7:10 uur, 7:20 uur, 7:30 uur, 7:40 uur, 7:50 uur enzovoort..
De wekker trilt zo erg dat het klinkt alsof ik gebeld wordt. Nu heb ik geen ochtendhumeur, maar hier werd ik niet vrolijk van.
Boos op de persoon boven ons begon ik de dag. Geen idee wie die persoon was, maar na een aantal weken werd het in mijn hoofd de naarste persoon op de planeet. Gelijk langsgaan vond ik overdreven. Misschien woonde ze er pas net en moest er nog een normale wekker gekocht worden.
Soms dacht ik dat het een man was, soms een vrouw. Soms waren de dierenpootjes die ik hoorde lopen van een hond en soms van een kat. Druk werd er gefantaseerd over het leven van de persoon boven ons. Nog drukker en vaker was ik ‘boos’ op de persoon boven ons.
Wie doet nou zoiets??
Totdat het van de week toch echt tijd was om te gaan vragen of er een oplossing was voor de wekker. Dit kon zo niet langer dus mijn vriend ging langs. Niet ik.
In sommige varianten van de door mij verzonnen verhalen over de persoon boven ons was diegene heel onvriendelijk.
20 minuten bleef hij weg...
Gelukkig is het erg gehorig hier dus hoorde ik hem na enige tijd lachen op de gang..
De persoon boven ons blijkt een ontzettend aardige mevrouw te zijn. Die geen idee had dat wij haar wekker zo goed hoorde. Ze vond het echt erg en ging er gelijk wat aan doen. Of we ook niet te veel last hadden van haar pas geredde labradoodle pup Daisy? De harde klap die we af en toe horen is een bot wat zij laat vallen.
Sinds die middag hebben we haar wekker niet meer gehoord en als ik nu die harde klap hoor kan ik alleen maar denken ‘oooh Daisy toch’. Nu ik het verhaal achter de geluiden en de persoon ken vind ik het allemaal stukken minder vervelend. Terwijl - op het geluid van de wekker na - er eigenlijk niets is veranderd. Ik heb nu alleen een completer beeld van de persoon.
Niet gelijk een oordeel hebben, of in ieder geval bereid zijn om verder te kijken dan je oordeel en deze misschien zelfs aan te passen als blijkt dat deze niet klopt. Dat kan dan ook een groot verschil maken!
Liefs,
Lisanne
