Als iemand aan mij vraagt of New York als thuis voelt zal ik ja antwoorden. Als iemand aan mij vraagt of ik Nederland of iets uit Nederland mis zal ik ja antwoorden. Er zijn altijd dingen die je mist. Vrienden, familie, bitterballen en ga zo maar door, maar dat neemt niet weg dat het hier als thuis voelt. Tenminste..
Voordat ik ging emigreren zei iemand tegen mij dat zodra je een lange tijd in een ander land dan je thuisland hebt gewoond, je nooit meer een echt volledig gevoel van thuis hebt. Als je weg bent dan mis je dingen uit Nederland en ben je in Nederland dan zal een deel van je altijd het andere land missen. Ik vond dit nogal een abstract verhaal. Totdat je er midden in zit.
De eerste maanden dat je weg bent krijg je de vraag of je al gewend bent. Na een paar maanden slaat deze vraag om in; wanneer kom je terug? Alsof een middenstuk nooit kan bestaan. Waarin dit, waar je nu bent, gewoon even thuis is zonder bezig zijn met landen of bezig zijn met vertrekken. Ook ik maak mezelf hier schuldig aan. Meermaals per week hoor ik mezelf zeggen ALS WE WEER IN NEDERLAND ZIJN DAN.. Niet omdat ik nu weg wil, alles behalve, maar omdat het middenstuk waar we nu langzaam toch in belanden soms een beetje voelt als niemandsland.
Een niemandsland waar ik de vraag ‘waar hoor ik thuis?’ toch regelmatig aan mezelf stel en waar ik geen antwoord op heb. En, gelukkig, ook niet hoef te hebben. Voor nu leef ik even in niemandsland. Zonder antwoorden en ongelofelijk tevreden met mijn avontuur in New York.
Liefs,
Lisanne
