Een nadeel aan emigreren is toch wel het afscheid nemen van vrienden en familie. Nu durf ik bijna met zekerheid te zeggen dat niemand hier goed in is, maar ik weet het ook altijd heel lastig voor mijzelf te maken. Bang dat ik op dat moment het verkeerde zeg of misschien juist te weinig.
Na afscheid nemen komt het gedeelte waarin je mensen gaat missen. In mijn leven zijn er wel vaker mensen bijgekomen en weggegaan, maar meestal was dit langzaam door de tijd of met een hele goede reden vrij direct. Niet eerder omdat ik aan de andere kant van de oceaan ben gaan wonen. Ik moet zeggen dat deze vorm van mensen missen ook bijzonder is.
Daarmee bedoel ik vooral de momenten waarop ik mensen mis. Toen ik nog in Nederland woonde vond ik Koningsdag altijd een prima dag. Ik deed leuke dingen met vrienden en het was altijd gezellig, maar als we die feestdag zouden moeten schrappen was ik ook oké geweest. Verbaasd was ik dan ook dat ik dit jaar met Koningsdag heel hard heb staan huilen. Heimwee. Ik miste mijn vrienden en misschien zelfs wel mensen in oranje kleren om mij heen. Ik had niet verwacht dat juist dat een dag zou zijn waarop ik heimwee zou hebben.
Zo zijn er genoeg andere ‘rare’ momenten waarop je ineens mensen mist. Waar ik dit in het begin heel lastig vond kan ik het nu steeds beter een plek geven. Dit betekent niet dat ik geen mensen meer mis, alles behalve, maar ik kan er nu beter mee omgaan.
Wat mij heel erg helpt is simpelweg even bellen of appen met de mensen die ik mis. Zo voelen ze ineens een stuk minder ver weg. Daarbij probeer ik het ook altijd van een andere kant te bekijken. Het ver weg wonen heeft namelijk ook een voordeel; als mensen mij nu komen opzoeken heb ik ineens een mini vakantie met mijn vrienden en familie! Een vakantie die we misschien anders nooit hadden gehad.
Liefs,
Lisanne
